09 mei 2012
🇿🇦
vanuit Zuid-Afrika
Hallo Lieve blog lezers.
Tamara heeft een ongelukje gehad, het zat er aan te komen aangezien er niks was gebeurd in de afgelopen weken. Tamara is door haar enkel gegaan van een halve meter hoog. Direct ijs er op en
gekoeld. Alleen na een uurtje kon ik nog niet mijn tenen bewegen en ben ik direct naar het ziekenhuis gebracht om een foto te maken. Een heel oud ziekenhuisje op een half uur rijden af. Je wil niet
weten hoe ik daar gekomen ben over allemaal hobbel weggetjes gelukkig heeft mijn kussen met het hoofd van Jacob er op mijn enkel veel gespaard. Alleen het gekke was dat je gewoon met je vingers
over mijn enkel heen kon en dat, dat helemaal geen pijn doet. En dat het ook niet dik werd, en nu nog steeds niet dik is. Eenmaal aangekomen bij de dokter, of je het een dokters praktijk moet
noemen weet ik niet, een heel oud gebouwtje met een aantal plastic stoeltjes als je binnen komt, en allemaal papieren en persoonlijke gegevens aan de muur en medicijnen voor het oppakken. We kwamen
daar en de eerste vraag was ; betalen jullie cash ?. En we konden direct doorlopen naar de dokter. Een hele leuke dokter hij keek nog geen minuut naar mijn enkel en hij zei dat ik een foto moest
gaan maken, dus hinkelend naar buiten vijftien meter verder op was de fotoafdeling. In een ander gebouwtje aan de andere kant van de straat. Daar waren twee oude vrouwen van rond de 60 jaar. Die
mij mee nemen naar een klein kantoortje, waar allemaal rest afval stond en oude bakken met naalden. Daar hing een fotoapparaat. Ik moest op een heel oud bankje gaan zitten en toen werd er een foto
gemaakt met alle deuren open en kon gewoon de straat opkijken. Een aantal mensen stonden heerlijk naar binnen te koekeloeren. En dat maakte allemaal niet uit. Toen de foto gemaakt was moest ik daar
wachten en kreeg ik een foto in een envelop mee en kon ik weer de straat over hinkelen naar het andere gebouwtje waar de dokter aan het wachten was. Hij kwam binnen en vertelde gelukkig dat er niks
gebroken was en dat het goed was. Helaas konden ze geen foto maken van mijn spieren en banden aangezien ik mijn tenen niet kon bewegen.. Er werd een doekje op gedaan met die speciale geur die de
zwellingen tegen gaat. Daarna een verbandje, en de dokter vertelde als het niet hielp moest ik een injectie met een enorme prik.. Nou dat heb ik liever niet. Dus snel betalen bij de balie . Toen we
buiten stonden kwamen we erachter dat ik geen Engels bonnetje had gekregen, dus konden we weer naar binnen. Hinkelend over het straatje weer het gebouwtje in. Toen we het handgeschreven bonnetje
hadden gekregen wat geschreven was op een achterkant van een ander briefje, zaten we in de auto bleek dat we geen bonnetje halen van het geld betalen en konden we weer terug.. Uiteindelijk zat ik
veilig in de auto op weg naar huis toe. Of naar Cross Roads toe. Een hele ervaring alleen wel enorm balen. Het is namelijk zo dat ik nog steeds mijn tenen niet naar achteren kan bewegen. En dat het
op een plek pijn doet. Als dit morgen nog niet over is dan moet ik naar een ander ziekenhuis waar ze wel foto’s kunnen maken van spieren en banden. Op dit moment loop ik met een knieband geleend
van een meisje om mijn goede knie, verband om mijn enkel rond. En om de tien meter moet ik even bijkomen. Ook kan ik mijn enkel niet goed neerleggen omdat mijn zere knie nog steeds zeer doet. Dus
als ik mijn knie moet bewegen krijg ik een pijn scheut in mijn enkel.. Jullie zien wel dat dit niet de beste situatie is. Maar goed daar valt nu niet veel meer aan te doen. Het is maar goed dat we
nu moeten voorbereiden voor Swaziland.Verder zijn hier ook geen krukken te krijgen en moet ik over rotsen heen hinkelen, dus de kans dat ik mijn ander enkel verzwik is ook aardig groot. Ik lag
vanmorgen alweer bijna lang uit op de grond, had het opstapje gemist. Ook heb ik pijnstillers gekregen die ik moet gaan slikken elke dag één. Er zaten zo’n twintig in het zakje dus over twintig
dagen zal ik hier wel mee klaar zijn. Een hele ervaring rijker iniedergeval !
Liefss Tamara
